Het fabeltje van de noodzaak van één gelijke opvoedstijl.

Doel: respectvol omgaan met verschillen, authenticiteit.

Achtergrond.

Ieder mens is anders;  dus iedere ouder is anders. De één hecht bijvoorbeeld net iets meer waarde aan rust, reinheid en regelmaat terwijl de ander meer van flexibiliteit houdt en vindt dat juist de spontane momenten jeu geven aan het leven.  Is het één beter dan het ander? Nee, beide voorkeuren zijn van waarde. Tot de kinderen geboren werden waren stellen zich waarschijnlijk niet eens bewust van hun verschillen in opvoeden.  Maar toen kwamen de kinderen en herkende je je partner niet meer terug…..

Het bestaat niet dat ouders exact hetzelfde denken over de opvoeding van hun kinderen. En dat hoeft ook niet. Soms worden verschillen steeds groter omdat mensen het gedrag van de ander gaan compenseren. Als jij strenger bent dan je partner en je vindt dat je partner onvoldoende grenzen stelt is de kans groot dat jij extra grenzen stelt om te voorkomen dat je kind voor galg en rad opgroeit. Je compenseert het ‘softe’ gedrag van je partner.  Andersom vindt jouw partner jou te streng, en is bang dat je kind zich niet gehoord voelt en er onvoldoende ruimte is voor de inbreng van het kind. De kans is groot dat je partner daardoor meer dingen door de vingers ziet om ruimte te bieden, de lieve vrede te bewaren en jouw strikte regels te compenseren.
En zo wordt de strenge ouder steeds strenger en de softe ouder steeds softer.

Vervolgens besteden beide ouders veel energie in het vaststellen van de ‘juiste’ regels met als risico dat hierover hevige strijd ontstaat als partners flink van elkaar verschillen.

En dat is waar het mis gaat; niet de verschillen zelf maar de strijd er over.
Verschillende regels hanteren is helemaal niet erg. Verschillen zijn zelfs positief want daarmee krijgen kinderen verschillende ervaringen mee die hen kunnen helpen hun weg te vinden in het leven. Maar als partners elkaar ondermijnen, boos op elkaar worden of over elkaar klagen, weten kinderen niet waar ze aan toe zijn, wie ze moeten geloven en  verliezen ze hun gevoel van veiligheid en vertrouwen.

Charlotte Visch heeft in haar boek “De Sleutel tot je Kind”  een mooie uitweg verwoord om uit die strijd te stappen.  Hieronder volgt haar Stappenplan bij ‘Evenwicht in het opvoedteam’ (pagina 53 – 55) met enkele kleine aanvullingen/ wijzigingen.

Werkwijze.

Stop met je mede-opvoeder te willen veranderen, aanvaard dat jullie dingen verschillend doen en zie het als een kans om je kinderen verschillende ervaringen te bieden.

Spreek af wie op welk moment de leider is.
Bijvoorbeeld : mama  op maandag , dinsdag en zaterdag; papa op woensdag, donderdag, vrijdag en zondag. Of:  mama van opstaan tot aan school, papa na schooltijd tot /met het avondeten, mama na het eten tot het slapengaan.
Het maakt niet uit hoe je die momenten kiest als maar duidelijk is wie op welk moment de leider is.
Maak in het begin visueel wie de leider is door bijvoorbeeld als leider een armbandje, petje of een ander uiterlijk kenmerk te dragen.

Degene die de leider is , bepaalt de regel.
De andere opvoeder ondersteunt en stelt vragen. De taak van de niet-leider is om op die dag ‘achter-de- leider- te-staan’. Dat betekent dat de ondersteunende ouder het besluit van de leider volgt en uitdraagt. Als de leider besluit dat het oké is dat de kinderen met hun handen eten (terwijl jij vindt dat ze netjes met mes en vork eten) dan zul je toch het besluit van de leider moeten ondersteunen. Als je dat lastig vindt mag je expliciet maken dat het om de regels van de ander gaat door bijvoorbeeld te zeggen “Vandaag is papa/mama de leider en gelden zijn/haar regels”. Let erop dat je geen ondermijnende opmerkingen maakt, zoals dat het gelukkig morgen weer anders is of zo iets.
Het gaat er juist om dat je laat zien dat je respect hebt voor de ander ook al doet hij/zij de dingen anders dan jij.
Het leuke hiervan is dat er ruimte komt om een andere manier te ervaren dan je zelf zou hebben bedacht en dat geeft soms onverwachte inzichten.

De leider hoeft het niet alleen te doen en mag om hulp vragen.
Als je het als leider alleen niet redt, vraag dan op tijd om hulp. Het is belangrijk dat de leider de leiding houdt en z’n verantwoordelijkheid neemt. Het is niet de bedoeling dat de ondersteunende  ouder zonder expliciet verzoek van de leider overneemt.

Als je vindt dat je partner een vergissing maakt of te ver gaat en je kind er echt schade van ondervindt vraag dan om een moment van overleg: “Kunnen we even overleggen?” en bespreek je zorg  buiten gehoor van je kind . Daarna pakt de leider het weer op.

Als jullie er niet uitkomen kun je aangeven dat ouders het soms niet eens zijn en dat jullie er een andere keer over zullen praten en beslissen. Neem niet de taak van de leider over want dan ondermijn je het gezag van de leider.

Bij een beslissing met zeer ernstige gevolgen dien je natuurlijk direct in te grijpen, maar bedenk goed of het echt zo ernstig is als je denkt.

Tips en valkuilen.

Zie het als een kans om andere manieren van opvoeden uit te proberen zodat er ruimte komt om de positieve effecten te zien van de aanpak van de ander. Ik weet nog dat ik totaal verrast was dat de strikte aanpak van mijn man bij het uitzetten van de computer als de computertijd voorbij was  heel goed bleek te werken. Wat ik als rigide inschatte ervoer mijn zoon als duidelijk. Ik was ervan overtuigd dat mijn manier van afstemmen beter werkte maar dat bleek helemaal niet zo te zijn.

Trap niet in de valkuil om in te grijpen als je kind bij jou komt klagen over de andere ouder. Verwijs je kind respectvol terug naar de andere ouder.
Bijv. Kind: “Ik wil niet door papa naar bed worden gebracht; jij kan dat veel beter”. Reactie moeder: vandaag is het papa z’n dag. Als je wilt dat hij het anders doet moet je dat met hem bespreken. Ik heb er alle vertrouwen in dat jullie een manier kunnen vinden die je wel fijn vindt.

Bronnen:

Bron: Visch, C. (2012) De sleutel tot je kind; Respectvolle tips voor gevorderde ouders, gedreven therapeuten en fantastische kinderen. 248media uitgeverij.