Doel: boosheid terugbrengen tot een hanteerbaar niveau.
Achtergrond.
Als iemand heel erg boos is, hoort hij je boodschap niet meer.
Hij is als een te strak opgeblazen ballon.
Werkwijze.
Je kan spanning laten afvloeien door “ja” te ontlokken.
- Stel (in snel tempo) vragen waarvan je zeker weet dat je boze kind alleen maar met “ja” kan antwoorden.
“ ik zie dat je boos bent hè?”
“ik zie dat je je vuisten balt hè?”,
“ je bent zo boos dat je moet gooien met spullen, hè?”
Iedere “ja” laat lucht uit de ballon en vermindert spanning.
Je benoemt alleen wat je ziet.
Tips.
Interpreteer niet. Als de interpretatie niet klopt verergert de boosheid. Benoem alleen wat je ziet.
Je kind voelt zich gezien in zijn boosheid en daarmee kan de ergste spanning afvloeien.
Een prettige time out (zie de tool op blz. 18 van het ebook) kan de gemoederen verder tot bedaren brengen.
Pas daarna kan er gezocht worden naar oplossingen voor het probleem, besproken worden hoe je kind zich op een andere manier kan gedragen enzovoort.
Valkuilen.
Iedere terechtwijzing doet de spanning oplopen en iedere aanwijzing ( “niet met de deur slaan”) zal als terechtwijzing worden opgevat.
Als het gedrag van je kind gevaarlijk is handel dan zonder te praten, laat spanning afvloeien op bovenvermelde manier en wacht met een gesprek tot iedereen weer rustig is.
Met dank aan Marian van Diem voor het inbrengen van deze tool.
Hoe help jij jouw kind om stoom af te blazen? Inspireer andere lezers door jouw manier te noteren in het commentaarveld hieronder.
Reacties
10 reacties op “Hoe je je kind helpt stoom af te blazen bij een woedeaanval”
Als je kind te boos is en het niet meer weet hoe dit te uiten, helpt het ook goed om briefjes te laten maken met wat dwars zit, deze vervolgens in een klein propje te draaien en in glas voor glasbak te doen. Zorg voor veel glaswerk! Ga in de straat rond voor glas voor de glasbak. Nadat je kind klaar is, ga je samen naar de glasbak en laat je kind elke fles zo hard mogelijk in de bak gooien, zo nu en dan een aanmoediging erbij….daarna naar huis, wat drinken en grote kans dat dan vele tranen eruit komen en veel boosheid, maar ook een prachtig resultaat: je kind is een flink stuk frustratie kwijt en heeft weer lucht, je kind voelt zich begrepen en gesteund.
Klinkt stom, maar is echt een aanrader, mijn kind heeft hier heel veel aan gehad en vervolgens heeft dit al veel meer kindjes lucht gegeven.
Ik ben leerkracht in het Kwadraatonderwijs voor hoogbegaafde leerlingen. Ik stel geen vragen, maar zal het ook eens op deze manier met ” ja” laten zeggen proberen. Wat ik wel doe in de groep, maar toen mijn 4 kinderen nog jong waren:
Ik ga in ieder geval de discussie niet aan, die onmiddellijk wordt uitgelokt. Ik bevestig wat ik zie: ” ik zie dat je nu heel erg boos bent. Dat geeft niet, wanneer wij terug – van de gymles/ de winkel/ de pauze etc- zijn wil ik graag van je horen wat er gebeurd is. Ik loop weg, maar zorg ook dat de andere kinderen eromheen haar/ hem met rust laten. Zolang de boosheid er is, even niet meer tegen praten of reageren op de boze uitingen.
Na de gym/ winkel/pauze, zorg ik dat ik meteen met het kind kan praten. Ik zeg weinig, vraag of zij/ hij mij wil uitleggen wat er gebeurde. De volgende vraag is, hoe wil je het nu aanpakken? ( ik hoef niet uit te leggen, dat de vorige aanpak niet werkte, dat weet het kind zelf wel) . We bespreken samen de opties van aanpak. En zo nodig help ik het kind door op de achtergrond te blijven of de eerste aanzet te doen.
We spelen situatie soms na in de dramalessen, maar dan met andere voorbeelden en andere kinderen, maar soms ook op eigen verzoek, de “echte situatie” nog een keer, maar nu zoals het wel moet. Grote hilariteit om te doen zoals het niet prettig is, behalve nu met de dramales. Ook filosoferen we over woorden als ” drift/ boosheid” wat is het, wat voel je etc. Ik leer de kinderen te discussiëren, met de discussieregels, van “ga even staan als je wat wilt zeggen, zoek naar goede argumenten” etc. Is het een groepsprobleem, dan kunnen we hier een discussiepunt van maken en n.a.v. de discussie, regels afspreken.
Maar, dat is in een klaslokaal, dat werkt thuis ook wanneer je meer kinderen hebt. Zelf heb ik er vier en ook thuis discussieerden wij. We noemden dat ” gezinsvergadering”. Ieder voelde zich gehoord en had recht op spreektijd.
Dank voor je mooie voorbeeld. Is precies hoe ik het bedoel. Acceptatie van het gevoel, ruimte bieden om te bedaren en steunen in het zoeken naar een betere weg/oplossing. Ondersteunend, respectvol en begrenzend tegelijkertijd. Fijn!
Groetjes, Marieke
Ik heb met mijn dochter(7) het boek “mindfullness met je kids” van David Dewulf en Berti persoons gelezen ( en we oefenen nog vaak voor het slapen gaan). Als ik een woedeaanval zie aankomen verwijs naar bepaalde termen uit het boek. Vaak helpt het, soms niet…
Ik heb deze tool toegepast. En het werkte ! Mijn zoon van 5 was twee dagen geleden heeel boos, omdat hij niet naar zwemles wilde. Hij lag gillend op de grond. Na een paar minuten heb ik gevraagd of hij heel boos was en nog een paar vragen. Hij beantwoorde sommige vragen met ja en andere met nee. Maar binnen een halve minuut was hij niet meer boos. Hij lachte er zelfs een beetje om. Ik hoop dat dit vaker gaat werken.
Groetjes,
Linda
Goed om te horen!
Groeten,
Marieke
Ha Marieke,
Fijn dat dit zo te vinden is op internet! Ik kan er veel mee denk ik, ga er mee aan de slag. Maar ik heb nog wel een vraag. Als je kind op een negatieve manier aandacht vraagt zijn er twee dingen waar je als ouder mee aan de slag wilt: het ene is de aandacht geven die nodig of wenselijk is en het andere is je kind helpen op een positieve manier aandacht te vragen. Mijn vraag is hoe je het eerste doet zonder daarmee het tweede te vergeten. Ik kan nog zo “goed” reageren op een boze bui, maar als elke boze bui wordt beantwoord met een oplossingsgerichte aanpak van mijn kant ontstaat er toch geen gezond patroon? Misschien dat door “goede reacties” het vertrouwen toeneemt dat het kind gezien wordt, maar hoe werkt dat dan in contexten waar dat vertrouwen nog niet is? Het vertrouwen is dan nl. gebaseerd op de ervaringen met de eigen ouders, dus in elke nieuwe context niet vanzelfsprekend aanwezig.
Ik hoop dat je mijn vraag begrijpt en er wat mee kunt, hartelijk dank!
Vriendelijke groet, Ina
Beste Ina,
Er komen verschillende dingen bij me op, dus ik weet niet zeker of ik je vraag ook begrijp zoals jij hem bedoelt. Zo niet, laat het s.v.p. weten.
Het eerste is dat boosheid inderdaad een manier van aandacht vragen kan zijn. Als dat zo is is het belangrijk om zoals je al zegt te zoeken naar manieren waarop er voldoende echte aandacht kan zijn buiten de boze buien om en tijdens de boze bui je kind zinvol te betrekken zodat hij zich gezien voelt.
Ten tweede kan boosheid ook voortkomen uit machteloosheid en dan helpt het om probleemoplossende vaardigheden te leren, hen te helpen zicht te krijgen op hun gevoelens en wat ze nodig hebben en hoe ze dit kunnen communiceren, hoe ze zichzelf kunnen kalmeren enzovoort. Voor dit soort vaardigheden is veel oefening nodig dus ook als jij thuis met je kind oefent wil dat nog niet zeggen dat je kind het in andere situaties zoals op school meteen ook toepast. Maar ja, je moet ergens beginnen en hoe beter je kind deze vaardigheden leert hoe makkelijker hij ze in andere situaties kan toepassen.
En het derde punt is dat hoogbegaafde kinderen zo gefrustreerd kunnen raken van het te lage tempo en de afstompende bezigheden op school dat ze heel veel woede opbouwen. In dat geval is het effectiever om de bron van frustratie aan te pakken. Als ze zinvol bezig zijn is de bron van frustratie weg en verminderen/verdwijnen de boze buien.
Ik zit in 2 Gymnasium en heb (denk ik) ook last van woedeaanvallen. Als iemand met me in discussie gaat als ik boos ben, ontplof ik van binnen zo’n beetje. Dat stukje waarin staat dat je vragen moet stellen waar alleen “ja” op gezegd kan worden werkt bij mij absoluut niet. Mijn ouders moeten me dan gewoon even met rust laten en niet met mij in één kamer zitten. Dan ga ik in mijn stressbal knijpen en word ik weer rustig op een gegeven moment.
Dank je wel voor je reactie Denise. Illustreert mooi dat het voor iedereen anders werkt en dat het erom gaat om te ontdekken wat wel werkt. Fijn dat het bij jullie goed werkt om even met rust te laten en op je kamer in een stressbal knijpen. Wie weet nemen andere lezers deze tip weer van jou over.
Groeten, Marieke